Nog voordat het modernisme in Europa grote successen kon boeken, werd het alweer verdrongen door een andere stroming. De Europese mogendheden –fascistische en communistische regimes voorop- toonden meer belangstelling voor traditionalisme en classicisme. Weer ging Johnson mee, nu in politieke zin. Hij bewonderde nazi´s in Duitsland en was in de VS tot ver in de oorlog actief in extreem-rechtse en antisemitische groeperingen. Toch wist hij zich na de oorlog in betrekkelijk korte tijd een reputatie te verwerven als modernistisch architect. Dit vooral dankzij de verbinding met Ludwig Mies van der Rohe, een verbinding die was ontstaan uit berekening langs beide zijden. Johnson, van zeer rijke komaf, bracht grote klanten in, Mies van der Rohe zijn grote reputatie als architect.

 

Johnson bouwde zorgvuldig aan zijn reputatie als die-hard modernist. Groot was dan ook de verrassing toen uitgerekend hij eind jaren ´70 van zijn geloof viel, en nu met hetzelfde elan postmoderne ontwerpen aan de man bracht, zoals bijvoorbeeld zijn ‘Chippendale theemeubel’ (1978-1982). Dit is een wolkenkrabber met een barok gebroken fronton als top, het sloeg in als een bom.

Een decennia later liet hij zich alweer met een andere stroming mee,voeren dit keer het deconstruvisme. Zo ontstaat het idee van een opportunist, die zich steeds op het juiste moment bij de juiste stroming weet aan te sluiten.