Nog radicaler, maar veel minder serieus dan Beuys, ging Piero Manzoni te werk bij het verruimen van het begrip kunst. De expressionistische kunstopvatting nam hij op de hak door zijn persoonlijke uitwerpselen in te blikken en als kunstwerk te presenteren en als Merda d’ artista op de markt te brengen. Manzoni’s activiteiten kunnen o.a. worden gezien als een ironische kanttekening bij de overspannen sfeer in de kunstwereld en de zich belangrijk voelende en doende museum directeuren met hun catalogi. En om de actuele discussie over de scheidslijn tussen kunst en leven tot het uiterste te voeren zette hij de hele wereld bij wijze van kunstwerk op een sokkel (Socle du monde 1961).