Nog een samenvatting van 'Also sprach Zarathustra'

Wat Nietzsche duidelijk probeert te maken met deze tekst, is dat met het verdwijnen van het geloof in god de moderne mens in een situatie terecht is gekomen waarin er geen houvast meer is. Met het verdwijnen van god is er een absolute maatstaf verdwenen waaraan de dingen gemeten kunnen worden. Met het verdwijnen van die absolute maatstaf bevinden we ons in een situatie waarvan de contouren niet meer duidelijk zijn (‘We hebben onze horizont uitgewist’). We hebben ons ankerpunt verloren (‘We hebben onszelf losgerukt van onze zon’), zegt de dwaze mens. We weten niet meer goed welke kant we opgaan, of op moeten gaan (‘We dwalen door een oneindig niets’).
Het verdwijnen van een absolute maatstaf maakt alles relatief. Als er geen absolute waarden meer zijn, wat heeft alles dan nog voor zin? Deze ervaring van zinloosheid wordt aangegeven met de beelden van het dwalen in een oneindig niets en de koude en de leegte die dit dwalen begeleiden. Alleen, en dat is het centrale punt in de tekst, de moderne mens realiseert zich het gevaar niet van de situatie waarin hij zich bevindt. Hij lacht, en drijft de spot met de dwaas.