Noem drie modellen van casemanagement.

1) Makelaarsmodel. Dit model is bedoeld om cliënten toegang te verschaffen tot die vormen van hulpverlening waaraan zij behoefte hebben. De casemanager functioneert als bemiddelaar tussen cliënt en instellingen voor hulp- en dienstverlening. Hij maakt dus geen deel uit van een behandelteam, maar is meer een regelaar.

2) Individuele begeleider: in dit model is de casemanager de schakel tussen instellingen en cliënt en is vooral degene die het dagelijkse contact met de cliënt onderhoudt. In de Amerikaanse situatie wordt dit model "intensive casemanagement" genoemd. De casemanager traint dagelijkse vaardigheden met de cliënt, draagt zorg voor ontwikkeling en instandhouding van diens sociale netwerk. Casemanagement is in dit model een vorm van hulpverlening die speciaal gericht is op revalidatie ( rehabilitatie ) en voorkoming van opname.


3) Therapeutisch of clinical casemanagement: de casemanager is tegelijkertijd ook therapeut van de cliënt en men is in dit model principieel tegen een scheiding van behandeling en casemanagement. Door geen scheiding aan te brengen wordt het mogelijk vanuit de behandeling vast te stellen wat de psychische mogelijkheden en onmogelijkheden zijn waar het gaat om het realiseren van een casemanagement-programma.