Noem drie manieren waarop je practice kunt definieren. Leg uit en geef van alledrie een voorbeeld.

• als hoe actoren hegemonie in hun handelen reproduceren --> Bourdieu. Het onbewust en belichaamd reproduceren van hegemonie. Kort gezegd: (bijna) alles is aangeleerd. Hier zie je hoe structure eigenlijk hetzelfde is als agency. Je agenciet wel maar wat je agenciet is structure. Dit is voor de pauze besproken. Voorbeeld: mensen van een lagere klasse kiezen sneller voor voetbal.
  
• als hoe actoren actief een vorm van hegemonie cultiveren --> Mahmood

Bij Mahmood zijn voorkeuren een kwestie van kiezen en niet van socialisering zoals bij Bourdieu. Volgens haar kiezen wij voor onze eigen zelfdisciplinering. Het hangt ook samen met hun andere focussen; Bourdieu richt zich vooral op scholen, Mahmood bijv. op hoofdoekdragende vrouwen. Hier komen we op terug bij Talal Asad,

• als hoe actoren hegemonische structuren doorkruisen via unintentional acts of tactics --> de Certeau

De Certeau is meer geinteresseerd in hoe mensen de hegemonie doorkruisen dan hoe ze ze reproduceren. Dus practice is voor hem eigenlijk 'tactics'. Hoewel tactiek bewust klinkt zijn het (politically) unintentional acts. Dus de mensen gaan in tegen de heersende 'strategie', de structuur die aanwezig is, de hegemonie met 'tactics. Als voorbeeld noemt hij olifantenpaadjes. Een voorbeeld van Alexei Yurchak is: De Sovjet Unie is in 1989 redelijk geruisloos ingestort. Hoe kan dat nou? Onder die bovenlaag van het totalitaire systeem ging een bepaalde mentaliteit schuil. Gedrag van unintentional acts (de Certeau kun je hier dus voor gebruiken). Voorbeeld 1 mei viering, de dag van de Arbeid: mensen gingen daar alleen nog heen voor de lol, niet meer voor het ideologische doel. Denk ook aan voorbeeld Berlijnse muur, John Paul Flintoff. Er was dus een generatie die de SU als staat accepteerde maar een eigen subcultuur ontwikkelde, o.a. met westerse popmuziek. Verschil met weapons of the weak van Scott is dus: geen intentie, bij weapons wel.