Noem 5 victimiserende gedragspatronen.

* Vermijden
* Zich distanciëren
* Redden
* Aanklagen
* Hersenspoelen

Ad 1: vermijding van de ander is eigenlijk vermijding van je eigen worsteling met de schokkende situatie en de hantering van je eigen opgerakelde pijn. Door weg te lopen of niets te zeggen, veroorzaak je pijn bij de ander (het slachtoffer). Als therapeut is het belangrijk dat je aanwezig bent. Als je je over je neiging om weg te lopen heen zet, dan getuigt dit van moed.

Ad 2: door je afstandelijk op te stellen, schep je een onnodige afstand tot de mensen die verlies ondervinden. Bv. een arts die zich alleen maar om de technische handeling bekommert.

Ad 3: het je te veel inleven kan maken dat jij je als therapeut opwerpt als redder. Je hebt het idee dat je de ander tot steun bent door veel voor de ander te doen. Daarmee reduceer je de ander tot slachtoffer die zich daardoor wellicht nog veel hulpelozer voelt en geen sturing aan zijn eigen leven kan geven. Voor de cliënt kan dit leiden tot ziektewinst. In een relatie kan dit leiden tot afhankelijkheid. Voor hulpverlener kan dit voortkomen uit parentificatie.

Ad 4: therapeut reageert zich af op de rouwende door hem/haar aan te klagen: het is allemaal de schuld van de rouwende. Bv. slachtoffer van seksuele mishandeling die te horen krijgen dat ze het er zelf naar gemaakt hebben.

Ad 5: therapeut reageert op het verlies  door het verlies positief te benoemen of het verlies mooier voor te stellen dan dat het is. Hij gaat daarin dan echter voorbij aan hoe het voor de rouwende op dat moment is. Diegene voelt zich dan niet serieus genomen door alle optimistische raadgevingen.

N.B. Soms kan een therapeut of de omgeving van de rouwende de bovenstaande gedragingen vertonen. Door dit gedrag kan de cliënt zich onbegrepen, gegriefd of in de steek gelaten voelen. Door deze onzorgvuldige benadering kan iemand de rouwende voor de 2e keer slachtoffer maken. Als hulpverlener ben je je niet altijd bewust van je blinde vlekken.