Gelukkig is er een – lastig – alternatief; het vergt een Gestallt-switch van iedereen die in de publieke sector werkzaam is. Nu worden problemen als snel geïndividualiseerd, een effect hiervan is dat de omgeving al snel geen rol meer speelt. Ouders spelen hooguit een rol bij het individuele traject, maar niet bij de aanpak van problemen van een ander kind. Toch is dat juist de essentie van een pedagogische civil society. Het gaat om het mobiliseren van sociale veerkracht (Hilhorst, 2011), om het vermogen van mensen om met behulp van hun netwerk tegenslagen op te vangen.

In plaats van een apart gesprek met de ouders van een dyslectisch kind, kun je ook alle ouders van dyslectische kinderen uitnodigen; ze kunnen dan met elkaar ervaringen en ideeën uitwisselen.

Een Gestallt-switch is geen apart project, maar een nieuwe basishouding. Hoe kun je sociale veerkracht mobiliseren en zorgen dat mensen bij elkaar te rade gaan? Denken in termen van netwerken heeft ook het voordeel dat de kracht van een netwerk toeneemt als er meer gebruik van gemaakt wordt.

Het voorbeeld van de ouderparticipatiecrèches laat zien dat bij alle maatschappelijke kwesties oplossingen bestaan waarbij mensen met elkaar het heft in eigen hand nemen: Jeff Jarvis (2009) ‘Do it yourselves’ à het meervoud is van belang. Het idee bestaat dat dit vooral voor hoger opgeleiden is weggelegd, de meeste ouderparticipatiecrèches trokken inderdaad veel hoogopgeleide ouders maar op Kanaleneiland (Utrecht) is nu ook een ouderparticipatiecrèche geopend. Hier draaien ook veel allochtone ouders met elkaar de crèche. Het is een perfect voorbeeld van een stimulans voor de pedagogische civil society, zonder dat iemand expliciet bezig was om dat voor elkaar te krijgen.